O spektaklu „jO” Teatru Sztuka Ciała w wykonaniu Joanny Płóciennik i Katarzyny Markowskiej, zaprezentowanym w Promie Kultury Saska Kępa w Warszawie, pisze Katarzyna Garstecka.

Dziecięcy pokój: różowy dywan, zabawki, ubrania – miękko i przytulnie. Mieszka w nim różowa dziewczynka, ale nie bawi się lalkami, a… miniaturowym Jowiszem. Czyta „Misję – kosmos” i eksperymentuje z grawitacją. Mały pokój, bezkresna wyobraźnia.

„Jolu, czas na kąpiel!”. Nie chce się wracać z Jowisza na Ziemię.

Po drugiej stronie sceny widzimy łazienkowe kafelki. Wszystko jest tu kanciaste, twarde, zimne – dojmująco czarno – białe. Czy na pewno?

Dziecięca dusza ogrzeje nawet najbardziej sterylny, pragmatyczny kontekst – wkrótce przestajemy odróżniać kąpiel od lotu kosmicznego, kabinę prysznicową od rakiety, lunetę od rolki papieru, dziewczynkę od jej odbicia w lustrze.

Co więc z całą pewnością widzimy na scenie? Dwie aktorki: dziewczynkę – Jolę gra silna, konkretna i pozbawiona hamulców Joanna Płóciennik. Widzimy w niej zarówno pocieszny urok ośmiolatki jak i mocny rdzeń aktorki teatru fizycznego i bezkompromisową odwagę delektowania się klaunadą. Jej partnerką sceniczną jest Katarzyna Markowska. Wnosi eteryczność i delikatność należną postaci, o której do końca nie wiemy czy oddziałuje na nią grawitacja i czy w ogóle jest tam, czy tylko nam się zdawało. Obserwowanie jej techniki pantomimy, doświadczanie różnych gęstości atmosfery i zmiennej grawitacji jest przyjemnością.

Scena podzielona jest na pół, ale zarysowane tak dwa światy wkrótce się przenikają. Nie wiedzieć kiedy znika także czwarta ściana i to my – widzowie doświadczamy zakrzywienia czasoprzestrzeni, zmiennej gęstości atmosfery i całej gamy wrażeń z galaktycznych podróży – od poezji ruchu po serdeczny śmiech z samych siebie, gdy jako obcy nie wiemy, jak się na tej planecie zachować.

Gdy spektakl dobiega końca, czuję się, jakbym to ja była Jolą, która nie chce, ale musi kończyć zabawę.

fot. mat. teatru

***

Najbliższa okazja powrotu na „jO!” nadarzy się 04.03 o 17:00 w Ośrodku Kultury Ochoty – również z współfinansowania m. st. Warszawy.