Premiera Teatru Polskiego w Szczecinie: „Elizabeth Costello” w reżyserii Aleksandry Bielewicz. PREMIERA zaplanowana jest na 16 listopada na Scenie im. Jana Banuchy – o godz. 19.

Spektakle przedpremierowe odbędą się 14 i 15 listopada o godz. 19, potem przedstawienie zagramy również: 17 listopada (godz. 19) oraz 23 i 24 listopada (godz. 16).

ELIZABETH COSTELLO

autor: John Maxwell Coetzee
przekład: Zbigniew Batko
scenariusz i reżyseria: Aleksandra Bielewicz
scenariusz i dramaturgia: Krysia Bednarek
scenografia: Łukasz Misztal
kostiumy: Olga Mazur
reżyseria świateł: Robert Mleczko
muzyka: Szymon Sutor
choreografia: Maria Bijak
video: Natan Berkowicz, Marcin Kosakowski
asystent reżysera: Marcin Sztendel
inspicjent: Malwina Szwaczyk
autor plakatu: Łukasz Misztal

Obsada:
Elizabeth Costello – Olga Adamska, Blanche – Katarzyna Bieschke-Wabich, John – Piotr Bumaj, Norma – Dorota Chrulska, Susan Moebius/Piosenkarka – Ola Gurdziel, Magdalena – Lidia Jeziorska, Emmanuel Egudu/Pan Phillips – Sławomir Kołakowski, Sędzia/Rybik – Dariusz Majchrzak, Strażnik Piotr – Marcin Sztendel

OPIS SPEKTAKLU:
Elizabeth jest jak Ziemia. Jest zmęczona. Bezradność wobec zła, nietrafione próby wzbudzenia empatii, zapaść wyobraźni u ludzi, sprawiają, że coraz trudniej jej z nimi żyć. Wiecznie apeluje o otwarcie serc, nie tylko na drugiego człowieka, ale na wszystkie inne byty. Tylko że na romantyzm nie ma już czasu. W ciągu najbliższych pięćdziesięciu lat z Ziemi może zniknąć od jednej trzeciej, do połowy wszystkich gatunków zwierząt i roślin. Globalne ocieplenie, którego skutki już odczuwamy, jako hiperobiekt jest nienamacalne, trudne do uchwycenia, więc na co dzień wolimy o nim nie myśleć. Wyparcie to strategia przetrwania. Nasza bohaterka próbuje uniknąć obłędu dzięki pisaniu. Zapraszana na odczyty i wykłady podróżuje z miejsca na miejsce w stanie permanentnego jet lagu. Ciągle pytana o swój literacki hit sprzed lat, próbuje przekierować rozmowy na bardziej palące sprawy, jednak brakuje jej słów, umysł błądzi i kwestionuje sam siebie. Zaczyna zauważać w sobie starość, wstydzi się, jest samotna. Lodowce topnieją po cichu.
W naszej adaptacji Elizabeth trafia na lotnisko, które rządzi się swoimi prawami, absurdalnymi regułami gry. To nie-miejsce, w którym bohaterka utknęła. Aby je opuścić, musi złożyć oświadczenie, powiedzieć, co czuje. Elizabeth, która sama walczy o „czucie” innych orientuje się, że nie jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Przez lata stworzyła dla siebie pancerz, który miał pomóc jej przeżywać mniej, funkcjonować w świecie, takim, jaki jest. W środku jest krucha. Chowa się za fikcją i za teorią. Okazuje się, że w praktyce znalezienie odpowiedzi na proste pytania takie jak: „co czuję”, „kim jestem”, „w co wierzę”, jest cholernie trudne. Tak samo jak dotykanie innych, reagowanie, działanie.
Pracująca nad oświadczeniem Elizabeth spotyka ważnych dla siebie ludzi i raz jeszcze przeżywa najsilniejsze uczucia, których doświadczyła w życiu. Czy te spotkania pomogą jej przejść przez „bramę”? Czy składając siebie na nowo, przekona innych, że warto czuć? Połączyć ciało z głową, przypomnieć sobie, że dotyk jest tym co pozwala nam przeżyć pełnię istnienia? Czy stać ją jeszcze na bunt? Czy Elizabeth może nas skłonić do zredefiniowania pojęcia człowieczeństwa, uznania wszystkich gatunków za równe, do współistnienia? Costello niczym antyczna bohaterka wieszczy koniec swój i nasz. A może to nowy początek? Spróbujmy wyjść z tej antropocentrycznej depresji i wkroczmy w mrok nieznanego, pozaludzkiego, pełnego potencjału. Z desperacji mogą zrodzić się heroiczne moce. Najgorsza jest obojętność.

Autorką zdjęcia reżyserki jest Sarah Wiśniewska