O spektaklu „Metoda na serce. Śledztwo” Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego w reż. współautorki w Teatrze Powszechnym w Warszawie pisze Paulina Sygnatowicz. Katarzyna Szyngiera w wywiadach przyznawała, że jej ambicją jest wywołanie swoim najnowszym spektaklem dyskusji na temat przemocy psychicznej.…
O spektaklu „Metoda na serce. Śledztwo” Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego w reż. współautorki w Teatrze Powszechnym w Warszawie pisze Katarzyna Harłacz. Spektakl Teatru Powszechnego „Metoda na serce. Śledztwo” został zainspirowany serialem podcastowym „Śledztwo Pisma” – reporterską serią nagrań audio,…
O spektaklu „Zgaga” Ewy Madeyskiej w reż. Katarzyny Szyngiery w TVP Kultura pisze Krzysztof Krzak. Osiem lat czekał na oficjalną premierę w telewizji spektakl Katarzyny Szyngiery „Zgaga” oparty na dramacie Ewy Madeyskiej, który w 2012 roku znalazł się w finale…
Subiektywne podsumowanie teatralnego sezonu 2022/2023 w opracowaniu Wiesława Kowalskiego. Najlepsze przedstawienie 1989 Marcina Napiórkowskiego, Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego, reż. Katarzyna Szyngiera, T. im. J. Słowackiego w Krakowie/Gdański T. Szekspirowski; Niewolnica Isaura, reż. Martyna Majewska, T. Dramatyczny w Wałbrzychu; Jak…
Wiesław Kowalski wybiera najlepsze – jego zdaniem – spektakle 43. Warszawskich Spotkań Teatralnych. NAJLEPSZY REŻYSER: Katarzyna Szyngiera – “1989” – Teatr Słowackiego w Krakowie, Gdański Teatr Szekspirowski Marcin Liber – “Ale z naszymi umarłymi” – Teatr Żeromskiego w Kielcach ***…
O spektaklu „1989″ Marcina Napiórkowskiego, Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego w reż. Katarzyny Szyngiery, koprodukcja Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, na 43. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych, pisze Paweł Reda Haddad. O tym teatralnym hicie napisano już…
O spektaklu „1989″ Marcina Napiórkowskiego, Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego w reż. Katarzyny Szyngiery, koprodukcja Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, na 43. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych, pisze Robert Trębicki. Doskonała, dynamiczna reżyseria – dawno nie widziałem…