„Karolcia” w reż. Judyty Berłowskiej w Teatrze Dormana w Będzinie – pisze Wiesław Kowalski

Nowa dyrekcja Teatru Dormana w Będzinie postawiła przed swoim zespołem kolejne zadanie, tym razem sprawdzając młodych aktorów w konwencji musicalowej. A że to forma wymagająca wszechstronnych umiejętności, przede wszystkim wokalno-tanecznych, nie szczędzono środków, by spektakl mógł zadowolić publiczność, która dzisiaj pamiętać może „Karolcię” Marii Krüger jedynie z  realizacji Teatru Polskiego Radia czy z wersji przygotowanej w 1995 roku przez Agnieszkę Glińską w Teatrze Telewizji dla Dzieci. Zaangażowano więc cały sztab ludzi, którzy pracowali na sukces będzińskiej inscenizacji. Wokalnego przygotowania podjęła się Paulina Grochowska, a autorem udanej i żywiołowej choreografii jest Michał Cyran – artyści związani między innymi z Teatrem Rampa w Warszawie i z Kujawsko-Pomorskim Impresaryjnym Teatrem Muzycznym w Toruniu. Ale to nie koniec zaangażowanych w to przedstawienie twórców. Judyta Berłowska jako reżyser po raz kolejny zaprosiła do współpracy dramaturgicznej Amadeusza Nosala, scenograficzno-kostiumowej Olę Żurawską i muzycznej – Dawida Rudnickiego. Wspólnota dotychczasowych doświadczeń, zbieranych wcześniej na scenach teatralnych Kalisza, Kielc czy Gliwic, wyraźnie wskazuje, że to zespół doskonale się rozumiejący i potrafiący konsekwentnie realizować przyjęte założenia  formalno-estetyczne.

Maria Krüger zaprasza w „Karolci” dzieci w magiczną podróż, do rzeczywistości pełnej niespodziewanych przygód i zwrotów akcji, pragnąc przy okazji przypomnieć o tych wszystkich wartościach, które dzisiaj mogą się wydać zdewaluowane, przebrzmiałe czy wręcz deprecjonowane. Nie pozbawia jednak swojej intrygującej opowieści, obfitującej w zaskakujące epizody i niecodzienne spotkania, odpowiedniej  dozy dowcipu i humoru. Berłowska z Nosalem korzystają z tego narracyjnego arsenału, skupiając się przede wszystkim na walce dzieci z bezduszną, urzędniczą biurokracją, która chce zlikwidować  park, dotychczas stanowiący dla nich oazę wspólnie przeżywanych zabaw, miejsce odpoczynku, spacerów i relaksu. Tytułowa bohaterka (bardzo dobra rola Sary Lech, widać, że dzieci bez trudu się z nią utożsamiają) – dziewczynka niezwykle inteligentna i wrażliwa – niespodziewanie wchodzi w posiadanie zaczarowanego koralika, który swoją mocą, niczym złota rybka z baśni ludowej spisanej przez braci Grimm, może spełniać zachcianki, życzenia i czynić cuda. Wykorzystanie tego motywu daje Berłowskiej możliwość nie tylko opowiedzenia efektownej historii pełnej wyczarowywanych zabawek czy łakoci, ale też wyjść poza fabularną podszewkę książki, czemu  sprzyjają dokonane na tekście zabiegi dramaturgiczne. Nadają one przede wszystkim całej historii, dziejącej się poza parkiem i urzędem również w domu handlowym, dużo bardziej interesujący i współczesny wymiar. W większym stopniu twórców zdają się interesować konsekwencje podejmowanych przez dzieci działań i skutki jakie mogą wywoływać. Ciekawym pomysłem  są pojawiające się nie tylko w prologu Lwy (Paulina Janik, Milena Jabłońska), które – jak się okaże – też odegrają niebagatelną funkcję w rozwoju akcji. Najciekawszą postać tworzy w spektaklu Karol Gaj jako Prezydent, który w konsekwencji okazuje się być szlachetnym człowiekiem i postanawia odwołać decyzję o zamknięciu parku.

Warto pójść do teatru i zobaczyć, co może rzeczywiście sprawić i jakie zamieszanie wywołać znaleziona w szparze od podłogi niebieska kulka i na ile stanie się pokornym i posłusznym wehikułem do spełniania naszych marzeń, życzeń czy pragnień. A może jednak warto być ostrożnym i nie oczekiwać w takich sytuacjach zbyt wiele? Czy kuszące obietnice nie spowodują, że będzie nam coraz trudniej zaspokajać nasze potrzeby bycia bogatszym, piękniejszym i bardziej podziwianym? Ja już przynajmniej wiem, jakiego życzenia już nigdy nie wypowiem.

Fot. Julita Pasikowska

Wiesław Kowalski – aktor, pedagog, krytyk teatralny. Współpracuje m.in. z miesięcznikiem „Teatr”, z „Twoją Muzą” i „Presto”. Mieszka w Warszawie.